Schrijvers om de Noord
Jelle Woudstra
Sarah (fragment)
Maandag 24 juli: de dierenarts komt bij Sarah het geitje, intussen een bijzonder
hoogbejaarde tante van 15 jaren oud. Voor het eiland en zeker de buurt was zij
een fenomeen. Gisteren constateerden we dat ze bloed liet lopen en niet lekker
in haar vel zat. De dierenarts concludeerde dat zij een abces in haar baarmoeder
had, die gesprongen was. Genezen zat er niet meer in. En zo kwam het, dat we
haar hebben laten inslapen.
Daar staan we dan, wetend dat zo iets nu eenmaal gebeurt als je voor een
huisdier kiest, maar toch, emotie.... Op weg naar huis schiet de tijd door je
hoofd, en nu nog steeds. Vijftien jaar geleden kocht ik haar voor 25 gulden. In
die tijd ging ik met duitse Eva om met wie ik in de 'vrijgezellenflat' samenwoonde.
Samen met haar grote zwarte hond Frits en Sarah hebben we veel gewandeld
langs bos, strand en duin. Op de heenweg sjokte ze achter je aan maar als je
besloot huiswaarts te keren liep ze meters vooruit. Opmerkelijk was dat waar je
ook was, en zelfs bij potdichte mist, zij onherroepelijk de weg terug wist te vinden.
Haar hok stond op het dijkje aan de Oosterreeweg. Het was in de zomer dat
plotseling een zware onweersbui losbarstte. Chris van Noordenne kwam als
een verzopen kat bij ons aan huis of ik zijn jongste dochter gezien had. Mirjam
was toen een jaar of drie oud. Nou... nee, niet dus, wij hebben zeker twee uur
gezocht maar tevergeefs. Toen de hemel opklaarde kwam Henk Drent vragen of
iemand de kleine meid miste. Henk had zijn dagelijks ritueel bij de geit: stukje
roggebrood, halve sinaasappel en pepermuntje toe, amper begonnen toen hij
opmerkte dat Sarah een klein lief bijslaapje had. Samen lagen ze daar in het
stro. We gingen verhuizen naar de Reddingsweg. Van de gemeente kregen we
geen toestemming om de geit op de lange groenstrook te plaatsen. Dus naarstig
op zoek naar iets anders. Jan Berend Bazuin bood uitkomst. Sarah kreeg een
prachtig stukje land schuin achter het Steakhouse in de tuin van wijlen tante
Grietje. Nu moet ik zeggen dat het begrip Geit achter Steakhouse wel even wennen
was maar Sarah was rap vriendjes met j.b. en zijn personeel. Ze kreeg plateservice
haute cuisine. Dus ÔgewoonÕ sla at ze niet meer, tenzij met dressing al
was Õt knoflook. Menig buurtbewoner vernam dat ze een nieuwe buurvrouw
had, ondertussen al een hoogbejaarde dame. Onder anderen tante Anneke die
nu een dagelijks loopje naar de geit had. Haar kleindochters Anneke en Harriet,
inmiddels getrouwd en kinderen, hebben mijlen gelopen met haar en mochten
na de wandeling met Sarah in huis. Later kreeg Harriet verkering met Odulf, nu
haar man. Harriet liep met de geit door de streken. Odulf, 20 meter achter hen,
schaamde zich kapot.
Wie Wil Velthuis ziet, ziet kinderen en dieren om haar heen en zo kwam het
dat zij Sarah opnam als haar pleegkind. En dat met een toewijding zoals ik werkelijk
nog nooit gezien heb. Een bevriende geitenkenner zei eens: 'Je moet haar
geen witbrood geven' en dus kocht Wil bruinbrood voor haar. Ze ging naar de
winkel om worteltjes, raapsteeltjes en bastognekoeken. Voor Koos? Ben je gek!
Sarah kreeg uitgebalanceerde voeding. De dierenarts vroeg vorig jaar hoe oud
ze was. 'Veertien' zei ik. De vrouw keek mij aan en zei: 'Pardon, een dwerggeit
wordt maar zeven of acht jaar oud'. Uiteindelijk is ze vijftien jaar oud geworden.
De koek was nu echt op. Samen met Eline en Jesse hebben we haar de laatste eer
bewezen. Een geit, zomaar een geit, een klein stukje sociaal leven temidden van
zovele grote namen.
We lopen weg. Jesse kijkt achterom en fluistert: 'Welterusten Sarah'.