Suze Sanders

Gaanzen

As lochten hoog bint,
hoog en blauw, novemberkold
is d'r kaans dat zij zuk schrieven gaot,
onverwachts en ongeregeld

schrieft zij zuk daor met die letter
aait weer met diezölfde letter.

Vleugelrappe vogels,
slaopdronken slingerend,
vermuid veurzichtig vulend
an de raand van een wolk.
Dun en haostig veur de wind
heur tussen dieken tegenstiet.

En het roepen, aal het roepen
van wat al eerder störven is,
van winter die nog kommen giet.

As dook of duuster heur verhult
schreeuwt zij heur letters deur het niks
en altied heur ik dan mien naom.

Ik kom zo gauw as 't mörgen is.